LK: Stockhausen’in bu konuda dediği neydi? Sanatçıların yarışamayacağı kadar güçlü bir sanat eseri olduğunu söylemişti.

FB: Ama sonra başına ne geldiğini biliyorsunuz: Konserleri yasaklandı. Bu iğrenç bir şey ve aynı zamanda, sanatın öneminin bir diğer nedeni. Çünkü sanat neyin söylenmesine izin verildiğini ya da neyin susturulduğunu hiçe saymalı ve olaylara farklı yorumlar getirmeli, bu yorumlar popüler olmasa bile. Sanırım Damien Hirst de İkiz Kuleler ile ilgili benzer bir şey söylemişti ama Stockhausen gerçekten bunun bedelini ödedi, insanlar konserlerini boykot ettiler.

DJ: Bu, insanların dehşet veren, ölümle ilgili görüntülere neden bakmak istediği konusuyla ilişkilendirilebilir. Bu arzuda örtülü olarak izlemekten rahatsız olmak var ama bununla ilgili kendine karşı dürüst olmak ya da bu temsillere neden kapıldığımız hakkında açık olmak, canavarca olanı tuhaf bir şekilde güzel görmek ya da ızdıraba karşı duygusal olmak var.

FB: Tabii dehşeti görmüş olmanın da tek başına önemi var.

LK: Enrique Metinides’in gazete fotoğraflarında olduğu gibi, duran bir görüntüyü deneyimlemek ile performans yolu ile bir imgenin inşa edilişini deneyimlemek arasında, yüzleşmek istemeyebileceğimiz bir şeyle yüzleşmek anlamında bir fark var mı? Travmanın deneyimiyle ilgili olarak; kişinin etkilendiği şeyler, yazılı formlar ve fotoğrafik formların karşısında bedenin performansta yapabileceklerini düşünerek soruyorum.

FB: Evet, kesinlikle bir fark var. Her ne kadar bu şeylerin hepsi performansla bir şekilde bağlantılı olsa da. Ama bir imgeye bakarken, imgedeki performansı izlemediğinizin ama yine de ona tanıklık ettiğinizin farkındasınız. Canlı olduğu için ve yalnızca bir tüketici olmadığınız için, performansın çok daha fazla rahatsız etme potansiyeli taşıdığını düşünüyorum. Yanınızda götürdüğünüz gerçek bir deneyim oluyor. Eğer ki işle bağ kurmuşsanız, artık yapabileceğiniz bir şey yok, ne olacaksa olmasına izin vermeniz gerekiyor. Bazen bir performansı izlerken ağlamanın eşiğine gelebiliyorum ve bu bir görüntünün size verebileceğinden çok farklı bir şey.

LK: Bence bir işin alabileceği en değerli tepkilerden biri, performans sonrasında insanların o performans hakkında türlü türlü açılardan konuşup konuşup durması ve sonunda, aslında o performans hakkında konuşmaya sözcüklerinin yetmediğini fark ettikleri bir evreye gelmeleri. Görüntülerle olandan daha farklı bir korkuyla karışık şaşkınlık hali var burada. Görüntüyü sözcüklerle betimleyebilirler ama deneyim duyusal bir şey, salt düşünsel değil.

​

FB: Ve bu, arşivi düşünürken de önemlidir, performansın arşivle ilişkisinin ne olduğu anlamında değil de performansa bir arşiv aracılığıyla yaklaşırken neyin akılda tutulmasının önemli olduğu anlamında. Arşivdeyken insanların utanmasını ya da çekinmesini istemiyorum; işi istedikleri kadar izlemeliler. Böylece, arşiv, insanların farklı açılardan ve farklı yöntemlerle okumalar yaptığı bir strateji olarak işe yarayabilir; dolayısıyla arşiv benim gözümde büyük bir sorun değil. Mümkün olduğunca geniş bir koleksiyon olmalı ki insanlara hayat hakkında farklı düşünme yolları olduğunu gösterebilsin; ben de listemi bunu gözeterek ve sanatçıların hem kişisel hem politik duruşlarına bakarak oluşturdum. Bedenlerini birbirlerinden farklı şekillerde kullanarak kendilerini ifade eden sanatçıları göstermeye dayalı bir stratejiyle seçimlerimi yaptım. Beden her zaman mevcuttur. Sözel bir performansta bile nasıl olur da beden hakkında düşünmezsiniz? Forced Entertainment'ın Yıldızbeceren'i (Starfucker) bunu açıkça gösteriyor. Seyirci bayağılık hakkında, onların aptallığı hakkında düşünüyor ama Yıldızbeceren konuşmanın her zaman bedensel olduğunu gösteriyor.