Lone Twin
Gregg Whelan ve Gary Winters 1997 yılında birlikte çalışmaya başladılar ve o zamandan beri otuzun üstünde proje gerçekleştirdiler. İşlerinde; topluluk, direnç ve yolculuk temalarını oyuncul bir yaklaşımla ele alırlar. Esther Pilkington [36] onların performanslarını "hikayelerin anlatıldığı olaylar" olarak tanımlar [37]. Bu hikayeler genellikle Lone Twin'in yolculuklarında, bazen işleriyle birlikte yolculuk etmeleriyle, bazen de kendilerine tayin ettikleri görevlerle bir araya getirilir. Tiyatro oyunları ile turlamış, şehir merkezinde telgraf direği sürüklemiş, vücutlarıyla eşit ağırlıkta variller ittirmiş, bir köprüyü tekrar tekrar geçmiş, bir şehirde geceleyin kaybolmuş ve insanların bağışladığı ahşap nesnelerle deniz yolculuğu yapan bir tekne inşa etmişlerdir. Bu çeşitli projeler, Lone Twin'in "katılımcı ve iyimser enerjileri" ile tanımlanabilir [38]. Pointed Arrow gibi, onların çalışmaları da çoğu zaman işbirliğini ve bir şeyler elde edebilmek için birlikte çalışma bilincini harekete geçirir.

Lone Twin'in sunum performansı, Benimle Yürü, Benimle Yürü, Biri Lütfen Benimle Yürüyebilir Mi (Walk With Me, Walk With Me, Will Somebody Please Walk With Me) (2000) ikilinin yürüme performanslarının bir retrospektifidir. Bir projektör ekranı ve iki mikrofonla sunum formatını kullanarak, iş "159 madde, 12 klip, 2 MPEG ve 7 uydurulmuş hikaye" ile aktarılır. Whelan ve Winters'ın karşılaştığı insanlar ve yerler alıntılar, jestler, videolar, anekdotlar ve şarkılarla anlatılır. İş boyunca, yer adları ve tarihlerin kaldırıldığı resmi bir tur anlatısı ile
tekrar tekrar karşılaşılmaktadır: '’ ...‘e hoş geldiniz, 19 ...’da suyun içinden yeniden ortaya çıkarılan binaya" ve daha sonra "bu, ...‘in işgalinden önce ve hemen ...‘in keşfinden sonra çekilmiş bir arşiv fotoğrafı." Yolculuklarının kişisel, insani öyküleri ile yan yana getirilen bu bölümler, yerlerin yalnızca bireysel ve ilişkisel düzeyde gerçek anlamlara sahip olduğunu ima eder.

2012 yılında Tekne Projesi (The Boat Project ) için Lone Twin, insanlarla karşılaşma arzusunu bir adım daha ileri götürdü. İngiltere'nin güneydoğu sakinlerini kendileri için özel anlamı olan ahşap nesneler bağışlamaya davet ederek, "biri hikayelerden ve yaşamlardan nasıl bir tekne yapar?" sorusunu sordular [39]. Fikrin ilk ortaya çıkışından projenin tamamlanmasına kadar 10 yıldan uzun zaman geçti; proje 2012 Kültür Olimpiyatı sebebiyle büyük bir ödenek sayesinde nihayet mümkün kılındı. Bu yazının ilerleyen bölümlerinde, Community Spirit (Topluluk Ruhu) olarak adlandırılan ve Mayıs 2012'de Hampshire, Emsworth'da denize indirilen teknenin halka açılış etkinliğine adanmış detaylı bir bölüm mevcut [40].

​

​

​

​

​

Kieran Hurley İle Röportaj

Haziran 2009'da, otuz beşinci G8 zirvesi, orta İtalya'daki L'Aquila'da gerçekleşti. Son dakikada yakın zamanda deprem tarafından yıkılmış olan bu şehre taşınmasının Silvio Berlusconi hükümetine ağır bir oportünizm eleştirisi getirdiği zirve için, dünyanın en zengin uluslarının liderleri bir araya geldiler. Bu etkinliği yüksek düzeyde aktivizm kuşattı ve birçok kişi, iklim değişikliğinden nükleer politikaya kadar bir dizi sorunu yerel halkla dayanışma içinde protesto etmek için L'Aquila'ya gitti. Bu gezici protestocular arasında Glasgow merkezli bir performansçı ve yazar olan Kieran Hurley de vardı.

Hurley, yol boyunca insanlarla tanışmayı ve Avrupa’nın her yerinden insanların zirvenin ele almayı planladığı küresel olaylar hakkında ne düşündüğünü anlamayı umarak, İtalya’ya otostop yapmaya karar verdi. Bu yabancıların iyiliğine bel bağlayan ve bilinmeyene doğru bir yolculuktu. Gezisi süregiderken gezisinin raporları, videoları ve görüntüleriyle düzenli olarak güncellenen Glasgow'daki Arches sanat merkezindeki bir yerleştirme aracılığıyla yolculuğuna erişilebiliniyordu. Dönüşünde Hurley, Otostop (Hitch) adlı, canlı bir müzik grubu eşliğinde yolculuğunu anlattığı bir saatlik bir oyun üretti. Oyun, tanıştığı insanların hikayeleri ve yolda kurduğu ilişkiler üzerinden, piyasa güçleri ve büyük çaplı çatışmalar tarafından daha fazla yönlendirilmeyecek yeni bir toplumun temeli olarak insan ilişkilerine duyulan gerçek ihtiyaç üzerine güçlü bir tefekkür ortaya koyar.

Gösterinin yakın zamandaki bir turnesi sırasında, Camden'da bir barda Hurley ile buluştum ve İtalya'ya olan yolculuğunun politik ve sanatsal çıktılarını sordum.

David Overend: Otostop'un başlarında, "kafa patlatmak" kelimelerini kullanarak L'Aquila'ya seyahatin çıkış noktasını hatırlamaya çalışıyorsun. Performansı gerçekleştirme süreci bu konuda bir cevaba ulaşmana yardımcı oldu mu? Otostop bir süredir var olduğuna göre şimdi her şey daha net mi?

Kieran Hurley: Gösterinin neyi başardığını artık daha net anladığımı düşünüyorum. Bu yolculuğa çıkmamdaki temel amaçlardan birinin bir gösteri yapmak olduğu düşünülürse, ikisinin birbirine bağlı olduğu söylenebilir. Ancak yola koyulmadan önce ondan ne elde etmeyi umduğumun daha belirginleştiğini söyleyemem. Gösteriyi de gerçekleştirdiğimden beri, bu dünyada mevcut iki şey olmuş oluyor: Gösterinin kendisi ve yolculuk deneyimim (gösterinin var olduğu biçimde dünyada var olmasa da, benim için aynı şekilde var olan yolculuk deneyimim). Ve bazen de Otostop'un gerçekleştiği zaman olarak 2009 yazına referans veren insanlar karşıma çıkıyor; halbuki Otostop'un gerçekleştiği zaman o değildi, o benim L'Aquila'ya otostop çektiğim zamandı. Bu, birkaç hafta süren ciddi bir olaydı: bir tiyatro şovu değildi. Bu ikisinin birbirinden farkı aşikar. Dolayısıyla şovun ne yaptığına, neyi sorguladığına, ne hakkında olduğuna dair; işe koyulduğum zamana kıyasla daha net bir fikrim olduğunu sanırım söyleyebilirim. Ama böyle konuşamam, yolculuktan umduğum şeyin ne olduğuna dair illa daha net bir fikrim olduğu anlamına da gelmiyor.

​

DO: Peki yolculuğa çıkmak ve böylece bu büyük küresel olayla, yani G8’le ilgili siyasi görüşünün ne olduğunu keşfetme süreci bilinçli miydi?

KH: Bir gerçek yaşam deneyimini sanat yapma sürecinin içinde işlemenin ve bunu bir saatlik bir anlatıya damıtmanın kaçınılmaz sonuçlarından biri, kaçınılmaz olarak bazı şeylerin başka bir şeyler için işlevselleşecek olması... Ben bu konunun politikasında kendi konumumu çözmeye çalışmıyordum diyemem. Ben (ben, gerçek dünyadaki Kieran), bu yolculuğa çıkmadan önce, yirmi üç yaşında bile, kendi siyasi görüşüme ve kapitalizm karşıtı aktivizmle ilişkime dair, Otostop'ta sahnede gördüğünüz ve kısmen temsil edilen versiyondan çok daha net bir fikre sahiptim. Bunu söylemem ne o versiyonun doğru veya gerçek olduğu anlamına geliyor ne de gösteride deneyimlediğim korku ve şüphenin gerçek olduğu anlamına... Hiçbir şey değişmezmiş gibi görünen bir dünyada politik protestonun amacının ne olabileceği konusundaki soruları keşfetmekle gerçekten ilgilenmiştim. Bunun için büyük cevaplarım yok. Bunun için büyük cevaplarımın olmadığı gerçeği gösteride gerçekten belirgin. Fakat yolculuğu yaparken benim ilgilendiğim şey başkalarının bununla ilgili düşüncelerinin ne olduğunu keşfetmekti. Tabii kendi sorularımın cevaplarını bulmak için bunları merak ediyordum ama gene de başkalarının düşüncelerinin de bir değerinin olduğuna dair güçlü bir sezgim vardı. Yolculuğum boyunca, bu olaya verilen farklı tepkileri biriktirmeyle ilgilenmiştim. Ve gösterinin anlatısında, bunları tam iletebilmek için belki biraz abartılı bir saflık düzeyi takınmam gerekiyor.

DO: Diğer insanlarla tanışma deneyiminin bu yolculuğa çıkış gerekçelerinden biri olduğundan bahsediyorsun. Karşılaştığın insanların -karşılaşma anlarının- rota boyunca önemli referans noktaları oldukları şeklinde kuvvetli bir izlenim oluştu bende. Bu anlar genellikle yolda gerçekleşiyor (Leon'a giderken arabada, L'Aquila'ya giderken otobüste) ama sanki en çok yolculuktaki dinlenme noktalarında, bir yere vardığın, kendi hareketini durdurduğun ve belli yerlerde yaşayan insanlarla karşılaştığın anlarda. Her şey yolculuktan ziyade ilişki kurmayla mi ilgili?

KH: Bence gerçekten öyle. İş, dürüst olmak gerekirse, antikapitalist politikaları oldukça nadiren ele alıyor. Yola çıkış kavramı, farklı insanlarla hareket halindeyken etkileşimlere girmenin bir yolu olarak yolculuğu kullanmanın incelenmesiydi: Bu dünyada politik protestonun amacı hakkında sorular sormaktı; bu süreçte belirginleşen ifade ise "nereden geldik ve nereye gidiyoruz" sorusuydu. Bu, sadece yolculuğu değil, aynı zamanda protesto eylemini ve bir protestonun açtığı sorgulama alanını da içeriyor. Ancak, dinlenme yerlerinden tefekkürün gerçekleştiği alanlar olarak bahsetmenle ilgili olarak, otostop deneyiminde (tehlikeli biri tarafından alınmadığın takdirde ki şansıma hiç başıma gelmedi) bu konuda konuşmaların, fiziksel olarak hareket ederken – fiziksel, aktif olarak yolculuk halindeyken– gerçekleştiğini söylemeliyim. Çünkü endişe, kargaşa ve stres, yolun kenarındaki bir yerde çakılı kalmaktan ve biri tarafından arabaya alınıp alınmayacağını bilememekten kaynaklanıyor. Yolda giderken de hareket halindesin, artık çakılı değilsin. Ama fiziksel olarak hala hareketsizsin. Birinin arabasına biniyorsun. Araba uzamda hızlı bir şekilde hareket ediyor, ancak geçici olarak başkasının hikayesine kök salıyorsun (“Peki ne yapıyorsun?”, “Hiç, bir düğüne gidiyorum”). O bulunduğumuz boşlukta birlikteyiz, buraya kök saldık ve burası, kargaşadan ve birinin bizi alıp almayacağını bilmemenin belirsizliği arasında bir soluk alma yeri haline geliyor. Dolayısıyla bu dinlenme yerleri, L'Aquila'ya giden ve bir dinlenme yeri olmayan otobüs dışında, hareket halindeki bir arabanın içindeki ortak alanda başkalarıyla bir araya gelme yerleridir. Huzurlu olmasının bir nedeni de bu; ilerleme kaydediyorsun... Bir yandan çakılı olmamayla ve hareketsiz olmayla diğer yandan kargaşa dolu bir yerde, bir arabanın yolcu koltuğunda, hareket halinde olmak ve yine de bir başkasının yolculuğunda soluklanmak arasındaki gerilimi sürdürmek istiyorum.

Ayrıca sorunun diğer kısmını da cevaplamak isterim, "bu her şeyden çok ilişkilerle mi ilgili" sorusunu. Evet, bu gösterinin bir tür postmodern yalnızlık ve izolasyonla ilgili bir bağlam oluşturduğunu düşünüyorum; geç kapitalist yalnızlığı ve izolasyonuyla. Geceleri dizilmiş arabalara bakmak –o kırmızı ve beyaz sıralara- ve hayatımızı öpüşmekten daha ziyade trafik ışıklarında bekleyerek geçirdiğimizi ilk nasıl öğrendiğimi düşünmek. Uzun zaman çokça "yalnızlık" kelimesini kullandım. Otostop yapma eyleminden bile önce, dünyada bir topluluk olmanın eksikliğini ve bunun hüsranını hissetmeye başlamıştım. Şovun bir bölümünün konusu dayanışma, cemaat ve yabancılarla oluşturulan bir topluluğun arayışı olarak yolculuk. Böylece, Gabriel arabanın içinde, metrodaki insanlardan ve eğer hepimizin etrafında güç alanları olsaydı nasıl hiçbir şeyin ilerleyemeyeceğinden bahsediyor. Tabii ki bu tam anlamıyla doğru değil ama metroda insanların yaşadığı da tam bu. Bu yüzden, bir açıdan Otostop'un anlamının yirmi birinci yüzyıl kentsel yalnızlığına bir panzehir aramak olduğunu düşünüyorum. Ve öyle oluyor ki, geniş bir çevre tarafından paylaşılan politik bir hedef etrafında toplanmak ve dayanışmak, bunun için bir araç teşkil ediyor. Ama aslında bunun insan ilişkileri arayışı ile ilgili olduğunu düşünüyorum, dayanışma arayışıyla.

DO: Peki bu, izleyicilerle kurduğun ilişkiye nasıl tercüme oluyor? Karşılaşma anlarının durgunluğu ile çoğunlukla tek başına yola devam etmen arasındaki bir dinamikten bahsediyorsun. Yolculuğa çıkmış ve (nihayetinde ne olacağından tamamen emin olmasan da) bilfiil politik bir davranış ortaya koymuş bir insan olarak içinde bulunduğun durumla karşında yerleşik ve hareketsiz seni izleyen seyirci arasında belirgin bir fark var. Bu dinamik, gösteriyi yapmaya başladığında farkında olduğun bir şey miydi?

KH: Belirli olarak ya da bilerek araştırmak istediğim bir şey değildi. Sadece, bir stüdyo tiyatrosu bağlamında var olacak bir iş yapmak istediğimi biliyordum. Bu yüzden izleyicinin hareketsiz olacağını ve benim ayakta durarak bir hikaye anlatacağımı biliyordum. Seyirciyi üç tarafımda oturtuyorum; aslında orijinal kurulumda seyirci üç taraftan, ortalama bir aile arabasıyla aynı boyuttaki bir oyun alanını izliyor olacaktı. Şovda, mekanı bir buçuk metre genişliğinde ve üç buçuk metre derinliğinde belirlediğimden buna hala ufak bir gönderme var. Ancak bu düzenin temel amacı, bir, izleyicinin görünür ve birbirinden haberdar olması, bir de beni kuşatması. Bu gösteride bir performansçı olarak yaptığım işin büyük bir kısmı, kendi korkularım, kırılganlıklarım ve endişelerimle ilgili gerçek bir sahicilikten gelen kendimin bir tür versiyonunun derinliklerine inmek. Ve bu sahiciliği gerçekten yeniden yaşamaya çalışmak: Bunun ne demek olduğunu yeniden ele geçirmeye çalışmak; biraz içimi dökmek ve seyirciden bir süre benimle birlikte, hassas bir şekilde bu hissi tutmasını istemek. Bu yüzden sanırım izleyiciden bir çeşit dayanışma topluluğu oluşturmasını istiyorum. Bir düzeyde, izleyiciden yolculuğun kendisinin aradığı bir dayanışma topluluğunu tezahür ettirmesini istiyorum. Ancak hikayenin anlattığı hareket ile koltuklarındaki seyircinin kilitli durgunluğu arasında paradoksal bir şey olmasına dair stratejik bir niyetimin olup olmadığına bakılmaksızın... Stratejik bir şey olduğunu söyleyemem.

DO: Eylül 2009'da Glasgow, Arches'daki gösteriyi ilk izlediğimde, senin yapmış olduğun şeyi yapmamak konusunda bende güçlü bir his uyanmıştı. Bu da beni bir dereceye kadar politize etti çünkü bir etkide bulunduğunu hissediyordum. Senin yaptıklarında benim kendimde ortaya çıkartmamış olduğum bir failleşme durumu vardı.

KH: Bu ilginç çünkü bunun izleyiciden izleyiciye değiştiğini düşünüyorum. Gösteriden politik bir sonuç çıkarma eğilimi gösterenler, çoğunlukla kendilerini politik olarak merkezin solunda konumlandıran, dünyanın işleyişinden tamamen hoşnutsuz olan, herhangi bir eylemci etkinlikle özdeşleşmemiş ve benim deneyimimin korku, endişe ve yalnızlığı ile muhtemelen empati kuracak olanlar. Bu deneyimden birçok başka insan, farklı seviyelerde, farklı şeyler alıyor. Ancak, tarif ettiğin deneyimin -benim uzamda hareket etme ve rol yapma kararımla ilişkili olarak kendi hareketsizliğinin farkında olmanın- herkesin tecrübesi olduğunu sanmıyorum. Burada spekülasyon yapıyorum ama biraz daha aktivist kalabalıklara oynadığımı ve aslında biraz ezik hissettiğimi biliyorum. Söylemek istediğim, "Bakın beyler, ben (ben, Kieran, gösterideki adam değil) gerçekten,
gerçekten A'dan B'ye bir yürüyüşün ne kadar sınırlı olduğunu biliyorum. Gerçekten, gerçekten muhalefetimizi ifade etme biçimimizi kökten yeniden düşünmemiz gerektiğinin farkındayım".

Halk tabanlı, kapitalizm karşıtı politik aktivizmle çok daha esaslı ilgilenen arkadaşlarım var. Gösteri ise bu toplulukların sürdürdükleri tartışmaların radikal politikalarıyla ve nüanslarıyla ilgili olmayan bir düzlemde ilerliyor. Bir izleyicinin politik görüşlerinin, onun buradaki tecrübesini önemli miktarda dönüştürdüğünü düşünüyorum. Neredeyse tesadüfen çeşitli nedenlerle gösterinin hedef kitlesi olduğunu söyleyebileceğimiz birçok insan için bir mekanda hareketsiz kalıp kendi politik eylemsizliği üzerine düşünüyor olmanın bir anlam ifade ettiğini düşünüyorum. Fakat bu hareketsizlik, gösteriyle ilişkiye geçmiş birçok, birçok insanın politik aktivizm ile ilişkisini yansıtmıyor.

Gösteri kasıtlı olarak kendi politikam ve kendi politik analizimden bahsediyor. Benim olduğumdan daha iyi konuşmacı olabilecek, benim de ilişkilenebileceğim bir politika içinden daha ilham verici bir kapitalizm karşıtı analiz yapabilecek insanlar var. Gösteride niyetim bu değildi. Yapmak istediğim şey, bir yolculuktan yararlanmak ve çağdaş toplumdaki soyutlanmayla ilgili şeyleri incelemenin bir yolu olarak politik bir sürecin çerçevesini kullanmaktı. Hikaye bir büyük politik analizden ziyade, toplumsal izolasyon ve topluluk ihtiyacının aciliyetiyle ilgili. Bu nedenle kendi politikasına çok az değiniyor ve bu nedenle benim personamın saflığı vurgulanıyor. Bu yüzden, en azından büyük bir çoğunluğunun radikal politikalarıyla bu "konu ile ilgilendikleri" bir izleyici kitlesine oynadığım zamanlar oldu. Ve aslında bu anlarda, olduğumu düşündüğüm ben ile hikayedeki karakter olarak ben arasındaki mesafe aslında biraz utanç vericiydi. Zaten bu kimlik aslında rahatsız edici bir ilişkim olan bir şey. Bundan hemen sonra yaptığım şeyin bir otobiyografi olmamasının nedenlerinden biri bu. Aktivist bir topluluk olmayan insanlara oynadığım bağlamlarda bile kendimi, bu gezici kahraman olarak resmetmekten biraz utanıyorum.

​

Buz ve Safir Alev Efsunlar
Nic Green

Bu makalenin bir versiyonu Eylül 2011 de Glasgow, Arches’da, Making Routes lansman etkinliğinde sunuldu.

 

Bu, yolculuklarla ilgili bir performans.

Ya da belki de bu, son on sekiz ay içerisinde gerçekleştirdiğim; üzerimde önemli bir etkisi olan ve işim, değer sistemim, inançlarım ve pratiğimi etkileyen bazı yolculuklara dair düşünceler.

Veya belki bu da kendi içinde bir tür yolculuk.

​

Mayıs 2010, Güneybatı İskoçya
O sırada yaşamakta olduğum kiralık evin yakınındaki Annick nehrini takip ederek evden denize, oradan geriye yürümeye karar veriyorum. Güneş doğmadan yola çıkmaya ve bu yolculuğu sessizce ve yemek yemeden gerçekleştirmem gerektiğine karar veriyorum. Sadece su, fazladan çorap, bir kazak, bir çadır ve uyku tulumu hazırlıyorum. Yoldan önceki akşam, bu küçük yolculuğa çıkmamın anlamını tespit etmeye çalışmak amacıyla yolculuktan önce, şafak vakti, bahçede bir dakika boyunca ortasında ayakta duracağım, taşlardan küçük bir çember kuruyorum.

Aslında bu yürüyüşü, insan ekolojisi alanında yaptığım yüksek lisansın bir parçası olan ekopsikoloji modülüm için hazırlayacağım bir makaleyle sonuçlanacak bir sürecin parçası olarak yapmayı planlamıştım, ama sonunda
yolculuğum değerlendirmelere, akademik referanslara ve makalelerin standart yapılarına elverişli olmayan başka şeylerle ilgili olduğundan bunun hakkında yazmadım. Onu sadece kendim için, başka bir şey olarak sakladım. Tabii ki hayvanlar ile genel olarak canlılar dünyasının yanından ve içinden geçtiğim zamanlar dışında çoğunlukla yalnız olduğum, gizli bir yolculuk. Hiç kimseye bu yolculuktan söz etmediğimden, bugünkü etkinliğin ondan bahsetmek için iyi bir yer olacağını düşündüm.

Mayıs 2010, Güneybatı İskoçya
Gözlerimi kapatıyorum ve kulaklarımın üstünden geçen rüzgarı dinliyorum.

 

Yemek olmayınca normalden biraz daha fazla, biraz daha hızlı yoruluyor insan ve dinlenmek üzere duruyorum, nehrin yanında bir süre uyuyakalıyorum. Suyun sığ olduğu güzel bir yer burası ve su, nehir yatağındaki taşların üzerinden geçerken, zevk veren, rahatlatıcı bir ses çıkarıyor. Uyandığımda hava sıcak, güneş parlıyor ve etrafımdaki çakıllar ısıyla ışıldıyor. Yavaşça ayağa kalkıyorum ve çantamı sırtıma takıyorum; beni tamamen şaşırtan ama sevindiren bir sürpriz olarak yanımda bir su samuru beliriyor. Bir an için hareketsiz kalıyor ama sonra su sıçratıp gürültü çıkartarak suya dalıyor, böylece kadifemsi şekliyle bakışlarımdan kaçıyor. Orada ne kadardır durduğunu, beni inceleyip uyurken izlediğini merak ediyorum. Bu, su samuru gördüğüm ilk ve tek sefer. Bir an için bu su samurunun bir kadını ilk defa görüp görmediğini merak ediyorum ama gördüğünü
zannetmem.
 

Burada kimse yürümez. Nehir kıyısı boyunca kolayca ve keyifle dolanmak için hiçbir yol yok. Her şey, omuz yüksekliğindeki böğürtlen çalılarından ve dikenlerden atlayıp nehir kıyılarının kenarlarını tartmanın, taşların üzerinden tereddütle suyu geçmenin, sığır tarlalarının çitlerini dikkatlice tırmanıp, gergin bir şekilde tek, harap bir kirişi -bir zamanlar kullanılan bir köprüden geriye kalan tek şey olan- geçmenin bir karışımı. Aşağıya bakmamaya ve yogada çalıştığım tüm dengeleyici pozlara odaklanmaya çalışıyorum.

Nehirleri geçmeye dair bir not:

Bütün hayatım boyunca hep nehrin eni boyunca yan yana sıralanmış, suyun üstünde bir kıyıdan diğerine doğrudan sıçramamı sağlayacak bir taş kombinasyonunun arayışındaydım. Bu yolculukta ise bu su boyunca rota bulma yönteminin eksikliklerini fark ettim. Bu işe uygun bir taş dizilimi çok nadiren ortaya çıktı, özellikle de bacaklarımın oldukça kısa olması ve su seviyesinin oldukça yüksek olması nedeniyle. Bu yüzden, geçişleri ararken araştırma ve görüş alanımı genişletmeye başladım. Nehir boyunu gözlerimle takip edecek, su boyunca dağılmış taşlarla sağa sola kıvrılarak ilerleyen ve sonunda karşı kıyıya sağ salim varılan, farklı bir taş yolu çizecektim. Bu, su üstünde çok daha uzun bir süre ve mesafe boyunca durmak demekti, ancak düşme ve sırılsıklam olma ıslanma riski çok az olduğu için buna değerdi. Nihayetinde anladım ki, nehri geçtiğim yolculuklarıma en doğru yaklaşım; en hızlı, en kısa rotayı arama dürtüsüne karşı koymak ve onları zamana yayılı aktiviteler olarak düşünmek. Bu farkındalık esnasında, bu içgüdüsel kısa yol dürtümün endüstri sonrası yirmi birinci yüzyılda yetişmiş olmamın bir parçası olup olmadığını merak ettim. En sonunda, rota çizmeyi tamamen bırakmayı başarabildim ve akış aşağıda bir noktada diğer tarafa güvenli bir şekilde varacağımı düşünerek nehirdeki bir kayaya basabildim...

Yolculuğumun daha sonrasında, nehir ağzına doğru yavaşça ilerlerken, daha yukarıda mavi çizgi şeklinde bir parıltı görüyorum. İlk kez bir balıkçıl görüyorum.